دیر زمانی است که روی شاخه این بید

مرغی بنشسته کو به رنگ معماست.

نیست هم‌آهنگ او صدایی، رنگی.

چون من در این دیار، تنها، تنهاست.

 

گرچه درونش همیشه پر ز هیاهوست،

مانده بر این پرده لیک صورت خاموش.

روزی اگر بشکند سکوت پر از حرف،

بام و در این سرای می رود از هوش.

 

راه فرو بسته گرچه مرغ به آوا،

قالب خاموش او صدایی گویاست.

می گذرد لحظه‌ها به چشمش بیدار،

پیکر او لیک سایه - روشن رویاست.

 

رسته ز بالا و پست بال و پر او.

زندگی دور مانده: موج سرابی.

سایه‌اش افسرده بر درازی دیوار.

پرده دیوار و سایه: پرده خوابی.

 

خیره نگاهش به طرح های خیالی.

آنچه در آن چشم‌هاست نقش هوش نیست.

دارد خاموشی‌اش چو با من پیوند،

چشم نهانش به راه صحبت کس نیست.

 

ره به درون می برد حکایت این مرغ:

آنچه نیاید به دل، خیال فریب است.

دارد با شهرهای گمشده پیوند:

مرغ معما در این دیار غریب است.